وبی گمان زندگی چیزی کم داشت اگر دیوانگی چاشنی آن نبود. اوووووه چقدر دارم غر می زنم.

آدم را می فرستند به فضا. نه با یک بوسه دیگر. مرا می فرستی آنقدر دور. که دیگر فکر زمین را نکنم. گبه ای با نقش بز. برایت یک گبه ساخته ام. آن روزهایی که من عاشق را. زیر پا له می کردی. و من از بزهای توی گبه ساکت تر بودم. شاید بعضی جاها رو از یه جاهایی. شاید از مغزم الهام گرفته باشم. در هر صورت الهام گرفتم. نه با یک بوسه دیگر.

دست نوشته های یک پسر بیست ساله. مثل سیگار بعد از چای. از دره ای به کام مرگ. به هر تخته سنگی چنگ میزنی. اما دستانی برای بالا کشیدنت دراز نیست. و پاهایی سقوطت را لگد میزند. آخرین سنگ را با چنگ گرفته ام. معلق میان زمین و هوا. به این سو و آن سو میروم. و به آسمان آخرین نگاه را میدوزم. به قعر فرو افتادن خیره میشوم.