تنها دست های من اند که مینویسند . ضربه سختی بود و همه را به شدت تکان داد و باعث شد دنیل محکم با صندلی جلو برخورد کند و من صدای شکستن چند تا از دنده هایش را هم شنیدم . دیوید و تای سالم بودند و پشت سر هم اخ اخ میگفتند اما تنها چیزی که میدیدم دنیل بود که کنارم بیهوش افتاده بود . خیلی سعی کردم خودم را به کنارش برسانم تا صدای نفس هایش رابشنوم اما حتی توان بالا اوردن دستم را هم نداشتم . تای از ماشین بیرون امده بود و داشت من را بیرون میکشید . و روی تخت و نشستم و بی وقدمه شروع به ب.

وقتی به چرت و پرتایی که قبلن مینوشتم فک میکنم اصابم بهم میریزه . اون موقع هام دنیایی داشتما. نشد آخرش یه کاریو درس درمون انجام بدم که یه ذره دلم خوش باشه . صفای بعد از کنکور! یکشنبه هشتم دی ۱۳۹۲. قراره دگ این ماه درس بخونم . اینا چن تا از کارایین که می خوام بعد از کنکور بکنم! به صورت عکس گذاشتمشون! نمی دونم چرا اینا بهم انگیزه میدن .

سالها بود دست به قلم نبرده بودم. مداد-حالا-در دستانم بی تابی میکرد. نه نای رقصیدن داشت نه دلش می آمد دوباره در جامدادی لنگر بیندازد. ایراد شاید از انگشتانم هم باشد. خاک بارون زده ام را فرصتی نبود دوباره برای زندگی. امروز پنجره ی کلبه ام را زیر درخت آلبالو ساخته ام. دختر زیباتر از ماهتابم امروز دستانم را در دست گرفته. هنوز هم به شوق او مینویسم.

امروز از اون روزاییه که خیلی حالم بده. همش پشت هم بغض و گریه. چقدر طاقت می خواد تحمل زندگی. فکر میکنم به آخر رسیدم. به آخر این تظاهر به ایستادگی. همین روزا دنیا شاهد خم شدن من میشه. اصلا کسی فکر و خیالش مال من نیست. عطر کسی این روزها بر شال من نیست. دلم یه ضربه ی حسابی می خواد. ضربه ای که باعث بشه مدت ها به کما برم. یه مدتی از این دنیا دور بشم. هیچ چیز رو حس نکنم. من به کما نیاز دارم.