پست امروز یه جورایی سورپرایزه! البته شاید خیلی ازش خوشتون نیاد! اما دیگه چاره ای نیست. دوست ندارم که کسی رو ناراحت کنم اما خوب بعضی وقتا مسئله ی مرگ و زندگیه. پیچی وجود دارد به نام شکست. سرعت گیر هایی به نام دوستان. چراغ ترمز هایی به نام دشمنان. چراغ احتیاط هایی به نام خانواده. اما اگر یدکی به نام عزم.

جای خالی ات مثل کفش سیندرلا اندازه هیچ یک از مردم شهر نشد حتی به زور. از روزی که اولین پست رو تو این وب گذاشتم 14 ماه میگذره. 14ماهی که هم شادی داشت هم غم. ادمایی رو دیدم که غصه داشتن. ادمایی رو دیدم که شاد بودن. و متاسفانه ادمایی که خوب نبودن. با خیلی از افکار و رفتار اشنا شدم. فهمیدم دنیا همین محیط اطرافم نیست. فقط خودم نیستم که گاهی شادم گاهی غمگین. وقتی ندیده و نشناخته میگفتن دوست دارم. اما ما ב ه ه هفتآدیآ.