دنیای ما عشق ما زندگی ما. برای اونا که هنوز منو یادشونه. همون چیزایی که روزای خیلی دور با هم ازش حرف میزدیم. روزهای پر از عشق ما. دلنوشته های یک خیال کبود. نانازی بانو و آقا خرسی. روزهایی که دارم به باد میدم. زاییده های یک ذهن بیمار. عاشقانه های من و عسلیم. ناگفته های من و تو. پر از حرفهای بهار دلنازک من. پچ پچ های خودمونی یه خانم تمام عیار.

وبلاگی که به امید روزای خوب واسه همه ی ایرانیها شروع به کار کرد. امروز بعد از چهار سال کم کم داریم نزدیک میشیم به انروز. روزی که زندانی سیاسی نداشته باشیم. روزی که کلمه ی هنرمند زیر زمینی بی معنی باشه. روزی که واسه شعور مردم انقدر ارزش قائل باشیم که به خاطر لباس ناجور! مجریه زن یه برنامه. رو سانسور نکن و به خاطر همون سانسورا از مسئولین تشکر نکنن. از همتون به خاطر سر زدناتون ونظرات زیبا و کارآمدتون ممنون. به روایت یک شاهد عینی یک.