پرواز رو دیگه فراموش کن . یه روز بیمارستان کشیک بودم. 4 تا مریض بدحالم داشتم. یادش بخیر اون روز 6تا مریض دیسچارج شد و توی کشیک من 4 نفر اومدن جاشون! که البته دوتاشونم بد حال بودن! این ینی شما شیش نفر هستین با 18 تا تخت که فقط 8تا از تختا مریضش مال توه! خیلی بم سخت گذشت تا بالاخره اون ماه تموم شد و از نمازی اومدم بیرون! ماه بعد جنرال سعدی بودم و باز اتفاق مشابهی افتاد! از اون موقه به بعد دیگه هیچ مشکلی باعث نشد احساس درماندگی کنم! اما من فقط لبخند زدم! خواهش.

برای همیشه مسدود شد . این آخرین نفس های من . چقدر مرگ را بر زیستن مقدم می شمارند . وقتی دیگر حرفی برای توضیح نمانده . من هستم و یک دل درمانده. در کوچه ها قدم برمیدارم . چقدر این صدای خس خس برگ ها چون من رو به زوال میرود . آهسته آه می کشم . بی هوا گونه ام خیس میشود. تکیه میدهم به پنجره . با هم قسمت می کنیم. خدایا مراقب همشون باش .

مده تا میتوانی دل ز دست. دل چو رفت از دست. غیر از جان سپردن چاره نیست. ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ ﺑﺴﻮﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ. ﺍﻭﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﺨﺶ ﺩﻟﻬﺎﺳﺖ. درست وقتی که در آتش میسوزی. همه به بهانه آب می روند.

به شما كاربر گرامی سلام عرض می كنم . امیدوارم در این وبلاگ دقایقی خوبی را سپری كنید . برای آگاهی از امكانات این وبلاگ خواهشمندم كه تا آخر صفحه این وبلاگ را مشاهده نمایید .