یک با یک برابر نیست! معلم پای تخته نوشت یک با یک برابر است. آقا اجازه یک با یک برابر نیست. بیا پای تخته ثابت کن یک با یک برابر نیست. اگه ثابت نکنی پیش بچه ها به فلک میبندمت. آقا من هشت سالمه علی هم هشت سالشه. شب وقتی پدر علی میاد خونه با علی بازی میکنه اما پدر من شبها هر شب من و کتک میزنه. محسن مثل من 8 سالشه چرا از خونه محسن همیشه بوی برنج میاد اما ما همیشه شب ها گرسنه میخوابیم. تو ما را رها نخ.

باتوجه به شخصی بودن مطالب این وبلاگ هرگونه برداشت منوط به هماهنگی با مدیریت وبلاگ میباشد. سینه من ته دنیاست . اینجا همه را دور میزنند حتی خود پرگار را. هرروز به محکمه میبرند حتی سر بردار را. درزیر روزهای روزگار زنده بگور میشوم. از آرزوهای خودم ازدستهای تو دور میشوم. درختهای کوچه روی پاهای من ایستاده میمیرند. بره های گنهکاربرای زنده بودن ازگرگ اجازه میگیرند. تازه میفهمم زندگی چه فریب آشکاری بود. قرار نیست فقط جمعه ها.

مے خواهم به سفر بروم! مے خواهم مسافر چشم هاے همیشه عاشق تو باشم و چه شیرین است سفر به عمق چشمان تو جایے که بهترین آرامش دنیاست .

اینجا که شعر هیچ غلطی نمی کند. مثل یک مرده ی متلاشی شده. دیگر نه از سرزمین عشق. که فقط از سرزمین شکستگانم. و روی تکه تکه های خودم. کسی که مثل هیچ کس نبود. در میان خیل جسدهای همسان. در هجوم شبی که شکست. از یک هجوم تکه تکه شده. من شکسته ام و هنوز. روی ذره ذره های خودم. من تعبیری از لنگه کفش های رها هستم. پاهای جفت شده ای هستی.

نه به پاي هم! وسکوتی که تو را می خواند. سک وتے فرآتر از فری آد. بي سرزمين تر از باد. وبلاگ یک دختر 12 ساله. ترشحات زخمهای احساس یک عاشق دیوانه. ناگهان چقدر زود دیر می شود. دل نوشته هايم براي عشقم.

بس که بد میگذرد زندگی اهل جهان. مردم از عمرچو سالی گذرد عیدکنند. نه از رنگ های بهار. عشق را در کافه ها باید جست. و سرنوشت را در فنجانی از قهوه ترک باید مصور دید. این روزها عشق را تلخ تلخ میل میکنند. و زندگی را شیرین میبازند. و سیگار را آرمانگرا پک میزنند. و هر کس فیلسوف زمانه خویش است. روی صندلی های چوبی کافه دود گرفته. قرمز شدن چراغ بود! .