چون در آسمان پاکت پروازمیکردم. ولی توبارانی ازسنگ برسرم باریدی. نگات قشنگه ولیكن یه كم عجیب و مبهمه. من از كجا شروع كنم دوست دارم یه عالمه. من و گذاشتی و بازم یه بار دیگه رفتی سفر. نمی دونم شاید سفر برای دردات مرهمه. تا وقتی اینجا بمونی یه حالت عجیبیه. هوای رفتن كه كنی واسه تو فرقی نداره.

دلم گرفته که از روز گار بیزارم. دگر ز فصل گل و نوبهار بیزارم. ز تازیانه ی خلقت چنان شدمرنجور. که از صفای گل و سبزه زار بیزارم. چنان رمیده ام از آشنا و بیگانه. که از سکوت وسکون وقرار بیزارم. شکسته بال و پرم آنچنان ز جور فلک.

گره وجدانم را کورتر و بغض گلویم را. شهاب بختم به دنباله ی باورت. اما خط نور امید آسمانم. وجدانم بازیچه کودک بازیگوش درون. ساعت توسط ذهن صابونی یک حباب چوبی. وسعتی بیش از دنبال کردن رد پایت. چاقویم را تیز می کنمو تکه ای از. چون اطمینان دارم قلب سنگی. پس فقط تیغه ی چاقویم تیزتر می شود .

برای آنکه باید باشد و نیست. رفته ای و جای خالیت همیشه روبروی تنهایی منست. چقدر جایت میان بازوانم خالیست. تاريخ دوشنبه بیست و نهم اسفند 1390ساعت نويسنده ثمین. خاطرات نداشته ات را مرور میکنم. چنان گذشته هایم بی هیچ کم و کاست. که از هیچ هر آنچه کم شود هیچ میماند. تاريخ سه شنبه بیست و سوم اسفند 1390ساعت نويسنده ثمین. ی آسمونی که حتی ندیده بود.