شبی یاران دور هم جمع گشتندی تا قطعه ای سرایندی یکی از یاران ناقد کریم وسخی همی غمناک بودی. که چرا ماسوار پراید پسته نخوردندی رخسارها ملول گشت اما پیر ناقد از غم یاران برآشفتو فرمود دیشب همی درخواب.

ای شاخ گل که در پی گلچین دوانیم. این نیست مزد رنج من و باغبانیم. پروردمت به ناز که بنشینمت به پای. ای گل چرا به خاک سیه می نشانیم. حكايت بعضي آدم ها . شب قدر آغاز یک پرواز. یه چند روزی رو نیستم. ایشالله برگردم جبران میکنم دوستان.

خواهم برای لحظه ای بمیرم. می خواهم لحظه ای از درونم به بیرونم رها شوم. روحم را به پرواز میان سیاهی و سفیدی دعوت کنم. فرشته مرگ را به بازی با تک تک نفسهایم دعوت کنم. برای لحظه ای زندگی کنم. آه عمیقم را بطلب ای مرگ از راه رسیده. آزادی من حبس در زندان مرگ ست. می خواهم لحظه ای زندگی. می خواهم لحظه ای قصر رهایی سازم. دست از سرم بردار مي خواهم بميرم. باز هم می گویم من خوبم.

اگر تنهاترین تنهایان شوم باز هم خدا هست. که آزادی ام اسیر پسند عوام گردد . که آن چه را حق می دانم به خاطر آن که بد می دانند کتمان کنم . خدایا می دانم که اسلام پیامبر تو با نه آغاز شد و تشیع دوست تو نیز با نه آغاز شد . مرا ای فرستنده محمد و ای دوستدار علی! به اسلام آری و به تشیع آری کافر گردان .