شب فراق تو مىنالم اى پرى رخسار. چو روز گردد گویى در آتشم بى تو. دمى تو شربت وصلم ندادهاى جانا. همیشه زهر فراقت همى چشم بى تو. اگر تو با من مسکین چنین کنى جانا. دو پایم از دو جهان نیز درکشم بى تو. جواب دادى و گفتى که من خوشم بى تو. سه شنبه 8 دی 1388.

التماس دعا ازهمه ی دوستای خوبم. ارزش یکبار خوندن رو داره.

! دیگر منتظر کسی نیستم. هر که آمد ستاره از رویاهایم. هر که آمد لبخند از لبهایم. در این ایستگاه نشستهام! غ رور . گوش هایم همیشه به انتظار شنیدن حرفهایت. دستان بزرگ و قوی ات. مرا یاد یک واژه می اندازد. همچون دریایی پر از تلاطم است. چقدر غرق شدن در این دنیا را دوس دارم. هم قول می دهم تا ابد.

تولدی ک مرگم بود وقتی نبودی! امروز از بعد چهار سال دوباره وقتی تقویمم به 21-1-94 افتاد. روی صفحه ی تقویمم نوشته بود آسیه! و این منم مردی ک امروز هنوز مثل هر روزهایی ک گذشت و الان دیگر دیروزند. با اسمت با یادت با دیدن همان عکسی ک میگفتی توی این عکس خیلی بد افتادم بغض میکنم. احمقانه است هنوز بعد از دوسال از رفتنت برای همیشه ان رفتن بدون خدافظیت هنوز خطم روشن است.

یک بغل رز آبی برای همه ی زمینی ها. بفرمایین تو دم در بده. زندگی را به عشق بخشیدن. زنده است آنکه عشق میورزد. دل و جانش به عشق میارزد. من از شب تاریک ترم.