جایی به دور از شیطان. و سرزمین طلوع مرا بخواند. شاید پروانه ها ترانه هایم را شنیده اند. امید توشه ای برای راهم میشود. و زخم هایم التیام می بابند. پروانه ها اسمم را فریاد می زنند. فانوس راه را نشانم می دهد. خورشید دوباره در سرزمین پروانه ها طلوع میکند. چه زود سفر کردی و تنهایمان گذاشتی.

خدااااااااااااااااااا ازین زندگی سگی خسته ام منم ببر. باران که جای خود دارد . آخرش بستن کمربندمان نباشد . سر سری نخوان نوشته هایم را! .

و واسه کسی که داره باهات حرف میزنه و صداشو میبره بالا و تند تند صدات میکنه تاساکت شی و جای فائزه یه دفعه میگه معصومه. دیگه بالاتر ازین نمیشه! خوشحالم تاالان خودمو نگه داشتم دور از همه ی این جنسای کثیف. یه اشتباهی کردم که تجربه بود.