خوب این آهنگی رو که گذاشتم تا انتها گوش کنید. انتها پست آخری رو که گذاشتم بخونید. مابقی را هم نقدا با خود به گور می برم. مرا سرد و بی روح در شوره زار زمان می یابی. به چهره پریده رنگ خود خیره می شوم. از گوشه چشمم به روی گونه می چکد.

آدمی باید از نو زاده شود. هر كاري كردم شجاعت دور انداختن اون جنازه ي نيمه جان رو نداشتم .

من گنگ خواب دیده و عالم تمام کر. یا من کثر فی وحدته. یعلمون ظاهرا من الحیاه الدنیا. شکایت از که کنم خانگی ست غمازم. یا من بمن عصاه حلیم. فلسفه فقر و فقر فلسفه. یا من کثر فی وحدته. هرکس خدای خاص خودش را دارد. داشتن خدا تنها چیزی ست که دیگران به آن رشک نمی برند.

یک مرتبه گفتم بروم مرحله ها را. بی حوصله کردم همه ی حوصله ها را. آهسته و پیوسته و سر راست به دنبال. با سلسله ی زلف پریشان خود ای عشق. دامن بتکان تا همگان داشته باشند. در مد نظر دامنه ی زلزله ها را. من اسلحه ای جز سپر صلح ندارم. وقتی که تو داری همه ی اسلحه ها را. باید که به جای آورم از فرط محبت. واجب که سر جای خودش نافله ها را. یعنی که ببوسم لب و دندان تو را هی. گیسوی پریشان تو در نظم درآورد.

پایگاه اطلاع رسانی علوم دامی 89 فردوسی. هنوز از خاطرات روزهای دور سرمستم. عقاب پیر و بی سامان کوهستان خاموشم. گرفته تور صیاد زمان محکم در آغوشم. خیال رنگیت ای آسمان در خاطرم باقیست. هنوز اسم تو را هر صبح می خوانند در گوشم. هنوز از خاطرات روزهای دور سر مستم. شراب کهنه ای دارم کزان هر روز می نوشم. جوانی تیزچنگال و رجزخوان بوده ام روزی. نبین حالا نحیف و گوشه گیر و مست و مدهوشم.

خوش می رودبه جانب یک جای خلوتی. خوشابه حال توای دوست می روی. حتماخدابه حال توکرده است رحمتی. چون دیدازخوشی وی آتش گرفته ام. دارم به حال وسرخوشی او حسادتی. معشوق م فت وویسکی وماشین دولتی. ای عشق تونانی وپنیری! لیكن همه شب كنم دعایی.