این روزایی که دارن میگذرن اضلن روزهای آسونی نیستن . زندگی توی محیط جدید با حداقل امکانات! بدون شک تجربه سختیه اما همش خدا خدا می کنم وقتی اینروزا تموم شدن و روزهای آسونتر از راه رسیدن فراموش نکنم چه کابوسی را پشت سر گذاشتم اما شد. این روزا تموم میشن و باید یادم بمونه که چی بهم گذشت. همیشه یک فاصله هایی هست که یادمان می رود قدرشان را بدانیم .

همیشه زیر نور ماه شب نقره ای نیست. باران که بیاید همه عاشق هستند! استاد عزیز آقای زبردست. شعری از فروغ عزیز! میتوان زیبایی یک لحظه را با شرم. مثل یک عکس سیاه مضحک فوری. در ته صندوق مخفی کرد. میتوان در قاب خالی مانده یک روز. نقش یک محکوم یا مغلوب یا مصلوب را آویخت. میتوان با نقشهایی پوچتر آمیخت. میتوان همچون عروسک های کوکی بود. با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید.

بر سردر قلبم نوشتم ورود ممنوع! عشق آمد و گفت من بي سوادم. برای خواب راحتت لبی پر از ترانه ام. چگونه بی منی که من همیشه از تو گفته ام. همیشه از تو لا به لای شعر عاشقانه ام. تو از کدام جاده ای که امتدادی از منی. نگو به شهر خالی از نگاه تو روانه ام. به خاطر تو خواب را ز یاد چشم برده ام.

می توان عاشق بود به همین آسانی. من خودم چندسالی ست که عاشق هستم. عاشق رقص شقایق درباد . مردم شهر ولی میگویند عشق یعنی رخ زیبای نگار! عشق یعنی خلوتی با یک یار! عشق یعنی لحظه ی بوس و کنار! من نمیدانم چیست اینکه این مردم گویند. من نه یاری نه نگاری نه کناری دارم.

شهر از عاطفه خالیست خدا رحم کند. کاش همیشه در کودکی می ماندیم تا به جای دلهایمان سر زانوهایمان زخمی می شد . راه پر خم و پیچ.

باید مغرور بود دور از دسترس! باید مبهم بود و سر سنگین! خاکی ک باشی آسفالتت میکنند و از رویت رد میشوند! نوشته شده در جمعه بیست و یکم فروردین ۱۳۹۴ساعت توسط هانیه. تومی روی ودل ز دست می رود. مرو که باتوهرچه هست می رود. دلی شکستی وبه هفت آسمان. هنوزبانگ این شکست می رود. کجاتوان گریخت زین برای عشق. که برسرمن از الست می رود. که جام ها شکست ومست می رود. بیاکه جان سایه بی غمت مباد. وگرنه غم جان پرست می رود.