دوست دارم مسافری باشم بی هیچ کوله باری از این دنیای گنگ. من باشم و یک دل و یک خدا. یادمه اولین باری که یه چیزی نوشتم تو این وب یه روز گرم اردیبهشتی بود. اصولا همیشه شروع اتفاقات جالب زندگیم از اردیبشهت بوده. روزی که هنوز هوای آسمون دلم خاکستری نشده بود . نمی دونم شایدم خواب بودم و هنوز از خواب بیدار نشده بودم . یه چیزی تو مایه های نئو توی قسمت اول ماتریکس. وقتی که از خواب بیدار شد و زشتیه دنیای واقعی رو دید! یه زمانی عجب برو و بیایی بود اینجا! از همه مهم تر اینکه یه چیزی تو زندگیم کم داشتم.

ا ل ح م د لله ال ذی ل ی س ل ق ضآئ ه داف ع. ستایش خاص خدایی است که نیست برای قضا و حکمش جلوگیری. و لا ل ع طائ ه مان ع. و نه برای عطا و بخششش مانعی. بارون وسط تابستون با حضور وسط زمستون عالی بود. یکی از بهترین تجربه های مشترکی که باهاش دارم. وقتاییه که برام قرآن می خونه.

نمیدونم الان بعد چند سال که دارم اینج مینویسم فقط الان. حالم خیلی بده خیلیییییییییییی دلم شکسته نمیدونم چرا سر از اینجا. دراوردم شاید اینجا یه روزی بم آرامش میداد اشکام نمیذارن ببینم چی تایپ. میکنم فقط میخوام بگم دلم گرفته از این آدمای نامرد دلم گرفته از این دنیایبی معرفت. یه خواهش یه در خواست نمیدونم هرچی که میدونید اسمشو بذارید تورو خدا نامردی نکنید. به سلام چند ماهه یه سلام از راه دور.

این چند مدت خیلی دوستای خوبی پیدا کردم. ول دیگه نمیتونم بلاگو به موقع آپ کنم مواظب خودتون باشید. چند سالی بود می خواستم ترک کنم اما نمی توانستم ترک بکنم و هرجا که بگویید رفتم اما نشد. یک روز دوستم به من گفت که یک حاجیی در مسجدی است روحانی نیست اما مردم قبولش. دارند و پشتش نماز می خوانند هر کس پیشش رفته بی جواب نمانده تو هم برو شاید ترک. کنی ما هم رفتیم . نماز را به جماعت خواندیم و رفتم پیشش موضوع راگفتم و او گفت که.