غم نامه هایی که شاید روزی بیاید برای سنگی که نامم بر آن هک شده انتخاب شود. با صدایی نازک و کوچک مرا بخوان. و از وحشت سر ریز نشود رویایم. جامه کودکی ام را ببین که در لابه لای لباس های کهنه. نوستالژی دوران بی غم مرا محبوس کرده است. من میان این جامگان پوسیده ام. وقتی در لابه لای صد خنده از شادی. بغضی تا آستانه ی اشک را فرو مینشانم. میان نقش های مصور لباس های کهنه ی کودکی. چون سنگ های بیستون پس از حمله اعراب. چهره ای ندارم کز شادی سرشار باشد. صدایم کن تا توان داری.

بوی تو را حس می کنم. نوشته شده در ساعت توسط M. ضمیر غایب شعرهای تازه ی منیH! نوشته شده در ساعت توسط M. قد بلندت را سایه سر میکنم. که وقتی خودشو توی آغوش عشقش جا میکنه. بدونه که سایه مردش روی سرشه. نوشته شده در ساعت توسط M. اون برات یه چیزی تعریف میکنه . ولى تو فقط نگاش میکنی . فقط میشه حس کرد .

ماه بودم می خواستم ماهی شوم آه شدم. من می مانم وایستگاه خالی و. اگر هم اطلاع داده شود بد نیست برای ابراز تشکر. ID من در یاهو برای روزی اگر اتفاقی گم شدم. گل كو شعر مثل رفيقي است كه . من اينجا بس دلم تنگ است. پنجره ای رو به دل.

جدا جدا من و تو. زمزار کرکوند با استاد نبی اله بهرامی. وآمدی وشروع غزل درآمد تو ست. که واژه واژه ی شعرم فقط مقی د توست. اگر به خانه ی ما سر نمی زند غزلی. بهانه اش کمی لطف رفت وآمد توست. تو می رسی و من اما هنوز شک دارم. هنوز قافیه ی سومم مرد د توست. که دیر می رسی و زود زود می گذری. همیشه کار تو این است عادت بد توست.

از توی رویات نمی رم. به یادت اروم بمیرم . تو زندگی با ارزش ترین چیز برای آدم ها دلشونه. هرچند دیگه در بین ما نیستی. ولی یاد و خاطراتت همیشه زنده است.

روی ماه خداوند را ببوس. از پشت شیشه های مشجر. وب سایت رسمی مهرداد بهار. موسسه خیریه ی بنیاد کودک. جامعه ی ادبی ناب سرایان. به یاد قیصر امین پور.

چون عنکبوت ساکت وتنها به تارخویش. زین پس برآن سرم که بچسبم به کارخویش! دیربه دیربه روزمی کنیم وبعدبایه انتظاربزرگ منتظرکامنتهای راه وبیراه هستیم. معذرت! داشتم یه نگاهی به سایتهای اطرافم میکردم. همه پنجره هاروبازکردم اما سریع یکی بعدازدیگری همه روبستم واحساس تهوع بهم دست داد! گاهی محافظه کاری وتظاهربعضی آدما حالموبهم میزنه! آدمی که تادیروزبه پیرزن وپیرمردکوچه شونم رحم نمیکرده حالا شروع کرده به آیینی نوشتن! بیایدحداقل ارزشهاروزیرسوال نبریم. روی صحبت من با تمام مردم دنیاست.

در چشمان کودکت موج می زند. دریا را نمی توان قاب گرفت. نیاز من به چشمان توست. را از دلم پاک می کند. نوشته شده در سه شنبه بیست و سوم اردیبهشت ۱۳۹۳ساعت 21 توسط پسری با یک نیلبک چوبین. و اقیانوسی که در قلب هایشان موج می زند. اقیانوسی که زمین را تکان می دهد. آسمان را تکان می دهد. و انسان را دوباره آغاز می کند. در این دنیای کوچک! درخت سرزمین من است. در چشمان زردش خشکیده بود.