وقتیکه از دست خدا هم کاری بر نمی آید. وقتی دلم به درد میاد و کسی نیست به حرفهایم گوش کند. وقتی تمام غمهای عالم در دلم نشسته است. وقتی احساس میکنم دردمندترین انسان عالمم. وقتی تمام عزیزانم با من غریبه می شوند. و کسی نیست که حرمت اشکهای نیمه شبم را حفظ کند. وقتی تمام عالم را قفس می بینم. بی اختیار از کنار آدمهایی که دوستشان دارم. تنها باید دست کشید و رفت. به احترام قلبی که گم شد و در حسرت یک.

همه رو دوست دارم! دوست بدار تا دوستت بدارم. ه کعبه گفتم تو از خاکی منم خاکم. اینم حرف دل یه رهگذر.

دلنوشته های یک لولی بی غش. بعد از مدتها پست هاى گذشته ام را مرور کردم. لپ هايم قرمز شد و حالم دگرگون. ما آدم ها چقدر عوض مى شويم. من ديگر من نيستم! و اين مى تواند يک سوال يا يک انرژى براى حرکت و يا يأسى بزرگ باشد براى ديگر نبودن. اما آدمى مختار است اختيار دارد که به جبرها تن دهد يا نه. اين تنها اختيار آدم هاست و بزرگترين موهبت اين زندگى. نوشته شده در Thu 15 May 2014. نوشته شده در Wed 23 Jan 2013. ببخشای تا بذر محبت بکارم.

و ان ه أضحک و أبکي. از من ایشان را هزاران یاد باد. درودی چو نور دل پارسایان.