میتوانی توبه لبخندی این فاصله را برداری. در سرگردانی بی انتهای من. تمام این عشق رو به بطالت می رود. فکرت در خاطرات کهنه,شیرین تر از تخریب احساس برای رهایی ست. وقتی نیست نباید اشک بریزی. باید بذاری بغض ها روی هم جمع شوند . سنگت می کند درست مثل خودش! باید یادت باشد حالا که نیست. اشک هایت را ندهی هر کسی پاک کند.

تو در پناه سایه اش بودی. هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق.

حرفی نمونده رو لبم پر شدم از گلایه. نوشته شده در جمعه هشتم بهمن ۱۳۸۹ساعتتوسط علیرضا. شعرم دوباره راهیه سطل زباله شد. وقتی درون دست تو کاغذ مچاله شد. حدثم غلط از اب درامد که نامه ام. با دسته گل و عشق به سویش حواله شد. ادم بد تمامی اشعار من شده. ان دختری که با من هم پیاله شد. شیدای حرفای قشنگش شدمو او. از اقتضای سن و همان دید واله شد. افسوس میخورم که چرادستهای من. تحقیر بی تفاوتیه چند ساله شد. از زندگی و هر چه در ان ریختم فقط.

این وبلاگ را به یگانه عشقم ; شيشه عمرم ; فرشته تقديم ميكنم . اميدوارم تا ابد كنارم بماني اي عشق پاكم تا ابد ديوانه وار دوستت دارم و بهت وفا دار میمانم. بذارید اونم ببینم وقتی به حرفم می رسه. خاکم نکنید هنوزم عشقم رو ندیدم. تابوت منو بذارید اونم بگیره. حس کنم عاشقمه وقتی که گریش می گیره. اشکای اونو کی به جای من کنه پاک. خداحافظ عشقم که منو بردن زیر خاک.