دروغ باد ما را هر حقيقتي كه با آن خنده اي نكرده ايم! پیش از اینها فکر می کردم خدا. خانه ای دارد میان ابرها. مثل قصر پادشاه قصه ها. خشتی از الماس و خشتی از طلا. پایه های برجش از عاج و بلور. ماه برق کوچکی از تاج او. هر ستاره پولکی از تاج او. نقش روی دامن او کهکشان. رعد و برق شب صدای خنده اش. سیل و طوفان نعره ی توفنده اش. دکمه ی پیراهن او آفتاب. برق تیغ و خنجر او ماهتاب. هیچکس از جای او آگاه نیست. هیچکس را در حضورش راه نیست.

واقعا همینو می خوام . سری بعد که خواستم آپ کنم جبران می کنم این مدت که نبودم رو . قول میدم که اینطوریه .

برگ در انتهای زوال می افتد و میوه در انتهای کمال . ى آن كه رحم میكنی بر آن كه بندگان بر او رحم نمی كنند.

من از عالم تو را تنها گزینم. هیشکی با موند ن من شاد نشد. وقتی رفتم کسی قلبش نگرفت. بغض هیچ آدمی فریاد نشد. وقتی رفتم کسی غصش نگرفت. وقتی رفتم کسی بدرقم نکرد. دل من میخواست تلافی بکنه. پس چشه هیچ کسی عاشقم نکرد. وقتی رفتم نه که بارون نگرفت. هوا صافو خیلی هم آفتابی بود. اگه شب میرفتمو خورشید نبود. آسمون خوب میدونم مهتابی بود. دم رفتن کسی گفت سفر بخیر. که واسم غریب و نا شناخته بود. اما اون وقتی رسیدکه قلب من. تو رو از خاطرم .