سلااااااااااااااااااااااااااااااااااااااام به تک تک شما دوستای خوب و وفادار قدیمی. ممنونم از لطف و محبتتون و اینکه تو این مدت به یادم بودید و به اینجا سر زدید. من هم دلتنگتون بودم و هستم ولی متاسفانه دیگه فرصت حضور در اینجا و نوشتن و یا سر زدن به پیج هاتون رو ندارم.

یک نفس زندگی به سبک تازه. خدایا به امید تو بودن را تمرین میکنم. این فیل دکتر پارک که شبکه دو نشون میده! یه اوتیسم که تونسته پزشک جراح بشه و الان رزیدنت یه بیمارستانه! حضور اون توی بیمارستان دقیقا شبیه حضور من توی مجموعه خودمونه! چون همون قدر خام و نا پخته رفتار کردم در بدو ورود با این تفاوت که اون حامیان خوبی هم داره و من تنهام! و به همین دلیل مشتاقانه دنبالش می کنم ببینم سرنوشتش چیی میشه دارم همزمان با اون یادمیگیرم که اشتباه ممکنه! چطور میشه جلوش رو گرفت! چطور میشه رفتار کرد که له نشد! تاريخ دوشنبه نوز.

میخواستم بار سنگین عواطفم رو کمتر کنم و اونچه رو که واقعی تره پیدا کنم. هیچ چیز گمراه کننده تر از عواطف غیرواقعی نیست. بی واژه های قلم یک خزنده. چیزهایی که هیچکس درباره من نمیدونه. شعر نهان من شو! یادداشت های یک رقاصه. یه سری از آدمها هم هستن همزمان که حرص ما رو درمیارن بقدری لبخندهای غلیظی بر لب دارن که هرگز فرصت اینکه چونه شونو خرد کنیم پیش نمیاد. اینجور مواقع خودتون فرصت ها رو برای خودتون بسازید.