ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﻧﻘﺪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻧﻤﯿﺸﻢ! ﺗﻮ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﯼ! مگر دل کوچک م. خونه ی سرد و سوت و کور. نوری و راه چاره نیست. اما تو کوه درد باش. طاقت بیارو مرد باش . عشقم بهت عمیق بود اما. تو حال و روزم رو نمیدیدی.

به نام آنکه به ما زندگی بخشید. اما ترانه ای به قشنگی لای لای تو نیست. سعادت من فرزند از کرامت تست. مگر رضای خداوند در رضای تو نیست. به از بهشت مگر خلقتی خدا دارد.

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند. مثل آسمانی که امشب می بارد. بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند. و چشمانم را نوازش می دهد. تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم. صدای جیر جیرک ها به گوش می رسد. سکوت را نوازش می دهند. و جای خالی آدم های شب نشین را. با نگاهی معصومانه پر می کنند.