هنوز بوی عاشقی می دهم. هنوز نیمی از من به رنگ گذشته. از باران و پرسه های پاییزی پر است. در گذرگاهی که سبزترین یادها. به خون دل هایی جاودانه. از برق گوشه ی چشمان تقدیر سرازیر است. حس مبهم بادبادکی در من است! آنکه تمام تقلایش رهایی از دست کودکی ست. که همه ی امیدش به رقصیدن زیر نگاه سنگین او. خلاف مسیر باد است! ک س ی می آی د ا نگ ار! آنکه ذره ذره گرد طلسم کهنه خاموشی ات را.

از جنس این عالم نیست! به هیچ رنگی درنمی آید. مگر به رنگ پرواز! دست هایی در باران. همین آبی های ساده ی کوچک . همین آبی های ساده ی کوچک. تمام فضای خانه را پر کرده باشد. گوش تا گوش آن بی انتهای سرسبز را. باسرانگشتان کوچک آفتاب نوازش شوند. با قطره های باران . از خواب که بیدار می شوم باید.

دلم دریای آتیشه دارم میسوزم از این تب. تو آغوش یکی دیگه چرا تو فکرتم هر شب. توهم شاید شبیه من گرفتاری و بیتابی. توآغوش یکی دیگه به یاد من نمیخوابی. نگاهش میکنم انگار همه دنیامو گم کردم. نمیدونه که تو چشماش به دنبال تو میگردم. میاد دستامو میگیره بهم میگه چقد سردی. منم میخندم و میگم عزیزم اشتباه کردی. توی آینه یکی هست شبیه خودم. ﮐﻤﺮﻡ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ! .

همه نوشته هام به خاطر تو بود بس. تمام زندگیم را دلتنگی پر کرده است. دلتنگی از کسی که دوستش داشتم و عمیق ترین درد ها و رنج های عالم را در رگهایم جاری کرد! دردهایی که کابوس شبها و حقیقت روزهایم شد. حتی یک لحظه از آن روزها نیز از یادم نرفت. با اینکه قلبم بارها شکست. باز هم به پای تو. هه موو کاتێ بیرم کردۆوی. لە چاوانما هه لم گرتۆوی. هه موو كاتێ لە بیرم داێ. وەک پەپۆلە لە باخم داێ.