بنام خداوندی که داشتن او جبران تمام نداشته های من است. ملکا ذکر تو گویم تو که پاکی و خدایی نروم جز به همان ره که تو ام راهنمایی. همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم همه توحید تو گویم که به توحید سزایی. پرنده ای به رسالت مبعوث شد. وآنگاه پرنده ای را به رسالت مبعوث کرد. خدا گلی را از خاک برانگیخت تا معاد را معنا کند .

میگفتی بخور تا بزرگ بشی. و من عادت کردم که هر چیزی را بدون اینکه دوست. داشته باشم قورت بدهم حتی بغض های نترکیده ام را. می خواهم که رها شوم. منی که پرواز را آرزومند بودم. اینک به وسعت پرواز شک دارم به نهایت آسمان. اینک ترا کم دارم به حضور بی بهانه شب ترا کم دارم. به انتهای فصل سرد غربت. اینک به اعتماد این سرزمین شک دارم. فریاد که فریادم در گلو خفه شده. و من به تمام دردهای این دل شک دارم.