فقط اومدم بگم که این وبلاگ دیگه آپ. یادمان باشد اگر از هم دور شدیم. این صدای نفس خاطره هاست که چنین دلگرمیم. هر چقدر هم که سفيد و تميز باشد. سلام به همه دوستای عزیزم.

اولين دو نوازي من و محسن كيا. امیدوارم سال ۹۳ سالی پر از خیر و برکت برای همه ی مردم ایران باشه. سقفی که تن پوش هراس ما باشه. تو سردی شبها لباس ما باشه. سقفی اندازه ی قلب من و تو. برای شرم لطیف آینه ها. زیر این سقف با تو از گل. از شب و ستاره می گم. از تو و از خواستن تو. میگم و دوباره می گم.

تا جای خالی برادرم را. برای مادرم پر کرده باشم. که هیچ وقت از جنگ برنگشت. تا هربار از نامردی مردت به تنگ می آیی. پسر کوچک ات را در آغوش بگیری. موهایش را دور انگشت ات بپیچی. نام مرا زیر لب زمزمه کنی. و به جای سلام برایم گریه کنی. هربار به چشم برادری نگاهم میکنی. فکر میکنم نه داود بودم. تنها یک گزینه ی مناسب.

خون گلی رنگ یک مداد رنگی کوچک. که خون گلی رنگ یک مداد رنگی کوچک آن را کشیده بود. در صفحه ی خاطرات آسمان. و روی زانوی مکث کرده ی پله ای. حدس خواب بود که پیدایت کردم. در سرزمینی که دورتر از دردها بود. دلم برایت تنگ شده است. دلم مثل گلدانی بی تجربه. همه ی شادابی اش را به دست فراموشی منزلی سپرده است. بگو کی باز می گردی. بدرک که نمی شود دوستم داشت . برای ماه گل می برد مردی با دستان کم حجم ترانه ای.

سلام من مرتضی متولد 72 هستم و اهل تهران. گاهی اوقات از سر دلتنگی چیزایی مینوسم که اسمش رو گذاشتم شعر. البته بعضی از شعرا از زبون خودم نیست و از قوه تخیلم استفاده کردم. از روی پلک شب تانبض خیس صبح. اگه دیگرون میذاشتن زندگی قشنگ میشد.

بازم نمیدونم فصل امتحانا چ بلایی سرم اومده. هربار که میخام خودمو ازین حس ها نجات بدم و ب یجایی پایبند شم نمیشه که نمیشه که نمیشه دوباره یه مدت دیگ برمیگردم. برمیگردم جایی که بودم و راستش پست تر از جایی که بودم.