Czwartek, 22 grudnia 2016. Czułam jak po moim policzku spływa pojedyńcza łza i za chwilę niemo spada na białe kafelki w kuchni. Odłożyłam telefon na stolik i spojrzałam na Krzyśka. W jego oczach widziałam pogardę. Dlaczego on tak jak inni nie rozumie? Wszyscy dookoła mówią, albo nawet pokazują nam,że robimy źle. Ale co w tym złego? Aha czyli wiedzieli prawie wszyscy.

Sobota, 10 maja 2014. Mam 36 lat, jestem spełniona pod każdym względem. Mam 4-letniego, zdrowego synka, który w każdym calu przypomina swojego biologicznego ojca i bawiąc się udaje, że jest skoczkiem narciarskim. Często jeździ ze mną na zawody. Rok temu poszłam do pracy, jestem teraz fizjoterapeutką w prywatnym gabinecie pewnej kobiety. Filip chodzi do przedszkola i każdemu chwali się, że jego tatuś jest skoczkiem. Boże, już się doczekać nie.

Leżę tutaj od pół roku. Nie mogę nic powiedzieć, ruszyć ręką ani wstać. Sprawny umysł mam jednak martwe ciało. Wszystko słyszę i czuję, po prostu wegetuję. Szybko, ona straciła puls! Przybiegli lekarze i pielęgniarki. I czekali, kiedy moje 20 letnie serce choć raz da znać, że jest z nami a nie wzięło stronę śmierci. Lecz ono szło ku niebu. A ja ściskam małe dziecko. Małą dziewczynkę, słodką i bezbronną.

Please enter the sequence of characters in the field below. Please enter the sequence of characters in the field below.