شبی یاد دارم که چشمم نخفت. شنیدم که پروانه با شمع گفت. که من عاشقم گر بسوزم رواست. برفت انگبین یار شیرین من. چو شیرینی از من بدر میرود. چو فرهادم آتش به سر میرود. همی گفت و هر لحظه سیلاب درد. فرو میدویدش به رخسار زرد. که ای مدعی عشق کار تو نیست. که نه صبر داری نه یارای ایست. تو بگریزی از پیش یک شعله خام. من استادهام تا بسوزم تمام. تو را آتش عشق اگر پر بسوخت. مرا بین که از پای تا سر بسوخت. همه شب در این گفت و گو بود شمع.

و به نام خدايي كه در همين نزديك هاست. Susuyorum efil efil içim içim çekiyorum. Aniydi o gidişin dönüşü yok biliyorum. Ama hep ama hep ama hep aklımdasın. Ölüm derin bir uyku sabahın olmayacak. Yatağın serin kuytu güneşin doğmayacak. Ama ben ama ben ama ben seninleyim. Sen ve ben çok ezelden aşka kutsandık. Ya sen geç ya ben erken kavuşamadık. Sen ve ben çok ezelden aşka kutsandık. Ya ben geç ya sen erken kavuşamadık. Yadigar bu aşkın bana yadigar.

اگر چو پرهای جسم من بسوزد و جان رها کنم. بدان که خاکسترم تو را در آسمان ها صدا کند. ترس از هیچ چیز ندارم. وقتی یقین دارم بیشتر از من. بیشتر از من کسی طاقت کم محلی هایت را ندارد. وقتی می دانم یک روز ت ف می اندازی به روی تمام آن هایی که. به خاطرشان من را از دست دادی. نمیدونم این عاقبت اسمش رو چی میشه گذاشت! اسمش رو هر چی که میشه گذاشت فرقی نمیکنه. در این کتاب هیچ کدام .