روزی که این وبلاگ -که خدا میداند چقدر برایم عزیز است-را زدم در توضیحش نوشتم. این وبلاگ برشی ست ازیک زندگی. وپلی ست میان دنیای شیرین کودکی وروزگار زیبای جوانی. کودکی که دقیقا فردای روز کنکور متولد شد امسال وقت مدرسه رفتنش شده و من اینجا مادری بودم که هم پای کودکم قد کشیدم و بزرگ شدم! بسیار پیش آمده که برگردم و نوشته های قدیمی ام را بخوانم. درست مثل وقتهایی که مادری قد کودکش را روی دیوار علامت میزند تا به چشم خودش رشدش را ببیند و همین که نموداررشد صعودی بود ته دلش ذوق کند .

با یک دل بهاری میام به دیدارت. بگو همه ببینن که حرف دلت چیه. میخوام پست جدیدم توی سال 1390. سوالی که خیلی از دوستام ازم واسه کمک میپرسیدن. فکر کنم از اون سوالای سخت باشه چون خیلی ها راجبش درگیرن. اگه به 1پسر یا دختری علاقمند بشی و بخوای بهش پیشنهاد ازدواج بدی. شاید حرفات به یکی دیگه کمک کنه یا شایدم. اونیکه دوستش داری چشماش به این پست و نظراتش بخوره و متوجه راز چشمات بشه. چرا که من یه انسانم.

میدونم قرار بود ادامه پست قبلی رو بذارم ام اصلا حسش نبود. در کمین نوشته ها نشسته اند. از شما روی زمین در مورد آنچه. باشند خداوند آن را به شما می دهد. و برخلاف هر چه به روز مرگی و ابتذال این جهان نزدیکتر میشود به پایکوبی و دست افشانی و شوق و شعفهای کودکانه و گنجشک وار بیشتر رو می آورد. چرا همواره عمق و تعالی حال و روح اندیشه و هنر با اندوه. و حمق و پستی و ابتذال با شادی. چرا روح های بلند و دلهای عمیق.

برای دوباره ساختن دیر نیست . آنچه را در طول ساليان سال بنا نهاده اي شايد يک شبه ويران کنند,ولي. اگر به شادماني و آرامش دست يابي حسادت مي کنند,ولي. نيکي هاي درونت را فراموش مي کنند. بهترين هاي خود را به دنيا ببخش حتي اگر هيچ گاه کافي نباشد. است نه ميان تو و مردم. ای گوش هایی که تنها. گفتن های کلمه دار را می شنوید. پس از این جز سکوت. ای چشم هایی که تنها. صفحات سیاه را می خوانید.