اشک مژگان بر سرش میذاشتم. با صداقت هم سفر هم سو شدند. با ضمیر قلب من هم خو شدند. تا که بگشایی سر از بالین خویش. روزگاران صرف شد در مات و کیش. در نهایت دیدمی ققنوس پیر. عاشق و مست است همچون من اسیر. هر دو بر دالانه یا حق زدیم. هر سحر با جام می حق حق زدیم. تا که دیدم سایه آن پیر دیر. با کامل و معرفت با من چون غیر. در تکاپوی توای نور فروغ. تا تکامل یابد این بذر نبوغ. مرگ و تولد بی دریغ.

نیمشب همدم من دیده ی گریان منست. ناله ی مرغ شب از حال پریشان منست. در همه عمر دمی خاطر من شاد نبود. گریه انگیز تر از مهر من آبان منست. خنده ها بر لب من بود و کس آشنا نشد. زین همه درد خموشانه که بر جان منست. به بهارم نرسیدی به خزانم بنگر. که به مویم اثر از برف زمستان منست. غافل از حق شدم و قافله عمر گذشت. ناله ام زمزمه ی روح پریشان منست. گر به سرچشمه ی توحید رسم جاویدم. ور نه هر لحظه ی من نقطه پایان منست. در بر عشق بسی دم زدم از رتبت عقل. در جست جوی روزنی سوی رهایی.