این شعر رو یکی از دوستام گفته . اینجا هیچ چیز بوی تو را نمی دهد. تمام اعلامیه های شهر مرگ تورا فریاد می زنند. جواب تنهاییم را خودم می دهم. کسی را به قلبم را نخواهم داد. یاد گرفته ام بدون تو لبخند بزنم. یاد گرفته ام قوی باشم. اینجا هیچ چیز بوی تو را نمی دهد باید برگردی.

بزرگ که شدم فهمیدم کل ماجرا فقط یه حقه ی کثیف بوده. قول بده که هیچ وقت دختری رو بیشتر از من دوست نداشته باشی. من دوست دارم اما نمی تونم همچین قولی بدم. عرض کرد اقیانوس آرام ر اآسفالت خواهم.

به نام تو که آوردی مکان رااز عدم بیرون. به نام تو که نامت روح افزاو دل انگیزاست وجان پرور. به نام تو که یادت هردل افسرده را بشاش وبس سرزنده می سازد. به نام تو که خودگفتی بیادم قلبها آرام میگیرد. بلی بانام تو دل گیرد آرام. در آن آغاز بی آغاز که خود بودی وخودبودی تک وتنهاوبی همتا. خرد رااز عدم بیرون کشیدی . وانگهی مانند خورشید درخشان آسمان جان ودل راروشنی دادی. توبااین آفرینش عالم ایجاد وهستی را. چند روزی می شد که.