روزهای پر فراز و نشیب مادر بودن من. پنجشنبه 3 فروردینماه سال 1396. چندین بار فکر خود کشی و خود سوزی به سرم زده. ولی میدونم بامردنم پسرم بی کس میشه. الان که هستم اینه اوضاع! تاگریه میکنه میگن بداخلاقه به باباش نبرده خوش اخلاق بشه. تا میخوابه میگن چه عجب آدم شده. تا میخنده میگن چه نقشه ای تو سرشه! تا بیدار میشه بعد دو ساعت میگن خواب نداره. گیر دادن به خودمم که سالها بوده و هست. شوهرم همیشه اخماش تو همه.

مادر که می شوی گویی بهشتی فراروی داری که تا ابد از عطر بهاری اش سرمست خواهی بود.

حالا هم آقای شوهر گیر میده و نمیزاره من فیلم ترسناک ببینم. کلا هر وقت میخوام فیلم ترسناک ببینم همین کشمکش رو داریم.

خودت برای خودت کافی هستی. و من دوباره زنده شدم. چقدر دلم واسه این خونه ی کوچولوی دوست داشتنیم تنگ شده بود. من یه نفرم که دارم روزامو طی میکنم.

من در کنار همسرم خوشبخت خواهم شد. خدایمان مرا در آغوش خود گرفته. مرسی که هستین و به حرفام گوش میدین. گروه مال اوناست بعد تو میای اسم گروه رو میزاری دوستای همیشگی صمیمی! گفتم برا من چی کار کردی که ورداشتی اونا رو مهمون کردی! گفت والا شیرموز دادم بهشون نه غذا. منم گفتم مهم نیست چی دادی مهم اینه که منو میزاری تو خونه میری میگردی خودت. خلاصه که کلا همه چیو گفتم. بعد اومد و گفت از اون گروه لفت داده. و فقط با یکی از پسرا داره درس میخونه.