هستم اگر میروم گر نروم نیستم . عکس های سوزونده تو قابند. ماهی های قصه رو آبند. لحظه ها, افتاده از تابند. با من انگار قرص شب خوردند. انگاری صد ساله که مردند. انگاری از یاد منو بردند. کسی یاد توی دور از من و دلخستگیم نیست. کسی یاد تو و من که دیگه دور از همیم نیست. کسی یاد توی دور از منو دلخستگیم نیست. کسی یاد تو و من که دیگه دور از همیم نیست. بهار را باور کن .

دیگر چیزی برای دلبستن نمانده است . فقط صدای چلک چلک باران. این منم که روی وسعت دل زمین می گریم. نوشته شده در دوشنبه ۲۶ اردیبهشت۱۳۹۰ساعت ۱۳ بعد از ظهر توسط s - heidary. داشتم به این فکر می کردم. آدم تا وقتی زنده است تخت خوابش از زمین بلند تر است. بعد که نفس کشیدن یادش می رود تخت خوابش از زمین می رود کمی پایین تر. و هم از آن من.

آنقدر میدانم که نه چیزی برای نوشتن هست و نه چیزی برای ننوشتن. من هم یک بار حواسم را پرت کردم به سنگ خورد.

گدا شدن به در میخوانه دوست قصد یاد کردن اوست و گرنه نان شب را هر گدایی دارد. فقط به من اشاره کن. بگو که با منی هنوز. بگو که گم نکرده ام. فقط به من اشاره کن. که با تو تازه تر بشم. بگو که ساده تر بشم. سخته بدون تو دلم . به نام خدای کودکی ها و ذات پاک مداد رنگیهایش.