همسفری نداشتم جز تپش سراب ها. الا ای رهگذر منگر چنین بیگانه بر گورم. چه میخواهی چه میجویی در این کاشانه ی عورم. چسان گویم چه میجویی حدیث قلب رنجورم. در زیر سنگ و خاک و خون خوردن. کجا میخواستم مردم حقیقت کرد مجبورم. فتادم در شب ظلمت به قعر خاک پوسیدم. ز بس که با لب محنت زمین فقر بوسیدم. همان دهری که با پستی بسندان کوفت دندانم. به جرم اینکه انسان بودم و میگفتم انسانم. در قلب این سرمای سرگردان.

دوستان عزيز فيلتر كه شديم دل و دماغمان رفت. در این شب ها که گل از برگ و برگ از باد و باد از ابر می ترسد. ممد نبودی ببینی شهر چطور اسیر شد. آنها نسخه بدلی تو هم نیستند ممد! .

Sabr kon ei sohrab ghayeghat ja darad? Man ham az hamhameye roye. ماهیان شهر ما از کوسه ها وحشی ترند. برهای این حوالی گرگ ها را می درند. سایه از سایه هراسان میشود. در گور زنده ها هم ابروی مرده ها را میبرند.