نادیده بهار را چه تفسییر کنم خوابی که ندیدم چه تدبیر کنم! سلم بر عاشقان دلتنگی. همیشه میومدم سر میزدم چک میکردم اما دست و دلم به مطلب گذاشتن نمیرفت خسته بودم و بیشتر از همیشه دلتنگ. یه روزایی فکر میکردم آدما خیلی مهربونن صافن صادقن یکدستن یا اصلا به قول خودمون رو. هستن خیلی شاد بودم با همه با لبخند برخورد میکردم دوسشون داشتم برام مهم بودن اصلا باهاشون زندگی میکردم. این روزا فهمیدم چقدر ساده بودم! چقد خوش بین بودم! امشب از همیشه دلتنگ ترم. امشب اومدم بنویسیم تا راحت شم.

وقتی با کسی مشتاقانه کوهی را بالا رفتی. کردی ازش بی نیاز شدی. یادت نره که اون پایین چقدر بهش نیاز داشتی. انسان بودن یعنی این که. وقتی با کسی مشتاقانه کوهی را بالا رفتی. رو قله حس کردی ازش بی نیاز شدی. یادت نره که اون پایین چقدر بهش نیاز داشتی. من که به هیچ دردی نمیخورم. این دردها هستند که چپ و راست به من میخورند.

یک سنگ هم خواهد شکست. آنچنان که تارو پود قلب من از هم گسست. می روم با زخم هایی مانده از یک سال سرد. آن همه برفی که آمد آشیانم را شکست. می روم اما نگویی بی وفا بود و نماند. از هجوم سایه ها دیگر نگاهم خسته است. تاول غربت به روی باغ احساسم نشست. طرح ویران کردنم اما عجیب و ساده بود. روی جلد خاطراتم دست طوفان نقش بست. عاشق دیوانه ام از خود ندارم خانه ای. عاشقان کی خانه دارند دل مگر دیوانه ای.

غرق شدن همیشه تو آب نیس. به عاشقانه نوشتن نمی رود. وقتی که تو یکسره نیستی. بار خطاهای من را به دوش می کشی. این قدر می تواند جدایی را معنا کند. و تو را نمی بینم.