از این که مرا می خوانی به خود می بالم. در کنار بودن های مجهول من. من و لیوانی که خالی نیست . چقدر خالی ام از همه چیز. چقدر خالی ام این روزها. کاش آدمها می فهمیدند که شنیدن حقیقت از انتظار برای شنیدن آن راحت تر است. همیشه وحشتناک ترین ضربه ها را از کسانی خوردم که بیشتر دوستشان داشتم.

از هیجده تیر ماه به این ادرس سر بزنید. ضمنا از کتاب شعرم یعنی یلدای درد هم خبرهایی اونجا هست. البته نشونی های زیر هم هست که عملا شما رو به همون خونه اول می بره. این را در وبلاگ بنویسید! .

نگارش در تاريخ یکشنبه بیست و ششم خرداد 1392 توسط مهدی. کاش میشد بعضی ها بخاطر مردم حداقل. حالا! نگارش در تاريخ پنجشنبه شانزدهم خرداد 1392 توسط مهدی. بی نشانی خوب است! دوستش می دارم . چه بگویم با تو که ز نامم گفتی! نگارش در تاريخ یکشنبه بیست و نهم اردیبهشت 1392 توسط مهدی. قدیما توی فیلما این دو تا جمله بار معنای بالایی داشته البته حالا دیگه برای دوره فعلی.

اومدم که بگم این آخرین پست من تو این وبلاگ است. اول - اینکه هر که را بهر کاری ساخته اند و من هم اینکاره نیستم چون موضوع این وبلاگ تو فاز فکریم نیست . دوم - چیزهایی که اینجا می نویسم خیلی به لحن من شبیه نیست. شاید چون خیلی ویرایش میشه یه جورایی گنگ میشه . حداقل که خودم اصلا راضی نیستم. یک عکس دونفره از خودم.