این شعرها دیگر برای هیچ کس نیست. در دلم انگار جای هیچ کس نیست. آنقدر تنهایم که حتی دردهایم. دیگر شبیه دردهای هیچ کس نیست. حتی نفسهای مرا از من گرفتند. من مردهام در من هوای هیچ کس نیست. دنیای مرموزیست ما باید بدانیم. که هیچکس اینجا برای هیچکس نیست. باید خدا هم با خودش روراست باشد. وقتی که میداند خدای هیچکس نیست.

بس که نویسنده سطر به سطر بارید و نوشت. تنهاییم را با کسی قسمت نمی کنم که روزی تنهایم بگذارد . روح خداست که در من دمیده شده و احساس نام گرفته . بالین کودک فردایم خواهد شد . بی حرمتش نمی کنم و به هر کس نمی سپارمش . جمعه بیست و پنجم بهمن ۱۳۹۲. و باز هم صف دراز عروسک فروشے ها.

از تب وتاب حسینم بی امانم. ای علم در پیچ وتاب توشکسته. چلغچراغ این لب شیرین زبانم. اشک من با حسرت دل های خونین. جاری از مشک بی آب وناتوانم. چادری مشکین به سر چشمی به راهش. آب هم شرمنده شد از دیدگانم. غم دنیای من باشی خیالی نیست. همه دنیای من باشی محالی نیست. ازاین سردرگمی باید رها گردم. ازاین مرزی که بین ماو خالی نیست. مرا جایی برای گریه سر دادن. نپرس احوال من را هیچ عالی نیست. بزن دستی به رویاهای شیرینت.

Јẳνẳď به وبلاگ ما خوش امدید Źẵђŕẵ. که عشق را درسینه ی. صحبت از خاطره ایست که نشسته لب حوض.