به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد. به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد. دفتر قلب مرا واکن و نامی بنویس. سند عشق به امضا شدنش می ارزد. گرچه من تجربه ای از نرسیدن هایم. کوشش رود به دریا شدنش می ارزد. باز همان آتش سردی که هنوز. حتم دارد که به ا حیا شدنش می ارزد. با دو دست تو فرو ریختن دم به دمم. به همان لحظه برپا شدنش می ارزد. سالهاگر چه که در پیله بمان د غزلم. صبر این کرم به زیبا شدنش می ارزد.

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد. به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد. دفتر قلب مرا واکن و نامی بنویس. سند عشق به امضا شدنش می ارزد. گرچه من تجربه ای از نرسیدن هایم. کوشش رود به دریا شدنش می ارزد. باز همان آتش سردی که هنوز. حتم دارد که به ا حیا شدنش می ارزد. با دو دست تو فرو ریختن دم به دمم. به همان لحظه برپا شدنش می ارزد. سالهاگر چه که در پیله بمان د غزلم.

ومن اکنون چه غریبم اینجا. مثل احساس درختی که دلش سوخته است. تجربه یه شب تا صبح نخوابیدن رو دارن. یه شب تا صبح تو جا غلت زدن. و چشم برهم نذاشتن! همون شب بین دوراهی عقل و احساسشون. و دیگه هیچ وقت زندگی نکردن. آدم ها می آیند . وقتی که برایت مهم نیست.

بغضیا هستن دلشون شکسته ولی صداشو در نیاوردن. بعضیا هستن عاشق نوشته های پردردن چون دردشونو قشنگ توصیف میکنه. بعضیا هستن زندگیشونوبا دنیای مجازی پر میکنن. این بعضیا عجیب دنیایی دارن. آدما رو از رو عکساشون نشناسید. آدم های احساساتی را باید کشت. آدم های احساساتی به درد زندگی آهنی امروز نمیخورند.