مي نويسم از هر چه كه دوست دارم. آب باریکه ای دارم که همش. می رود پای قسط و مای بیبی! و با اضافه کار و یارانه. روزها می رسد به آخر برج! گاهگاهی سبدی می گیرم. به لطف چای های پشت سر هم. و همچنین برنج هندی و آب. شکمی دارم کلا آفساید! که با تمام بدیش. که دو چشمان باجناق گرامی تاجر و قلمی م! به دیدنش به یقین می ترکد. و گمان می برد او. به رهن خانه ای کلنگی و بی مالک و شاه! یعنی ها داخل آن اسب دوان! و چند مطلب را.

دور میدان امام خمینی اول خیابان شریعتی وقتی اولین بار ببینمت. سفره خونه ی نزدیک گنجنامه وقتی جلوم نشسته باشی. رفتن زیر آبشار و خیس شدن و از رو سنگ ها پریدن. کتیبه های گنج نامه رو خوندن و ژست های آنچنانی گرفتن. نوشیدن چای روی بالاترین تخت های سفره خانه ی گنج نامه. دیر رسیدن به جلسه رونمایی کتاب. آرامگاه باباطاهر و آواز نی و دوبیتی ها. بستنی خوردن و سر و کله زدن تو با بچه های پونه. خنده های دوست داشتنی و زلال بودنت مثل بال زدن شاپرک ها رو پوست آب. همه این ها یه دختر دیگه بود.

سلااااااااااااااااااااااااااااااااااااااام به تک تک شما دوستای خوب و وفادار قدیمی. ممنونم از لطف و محبتتون و اینکه تو این مدت به یادم بودید و به اینجا سر زدید. من هم دلتنگتون بودم و هستم ولی متاسفانه دیگه فرصت حضور در اینجا و نوشتن و یا سر زدن به پیج هاتون رو ندارم.

محبت را به دل دادن صفای سینه می خواهد به یاد یکدیگر بودن دلی بی کینه می خواهد. آن کس که مرا فخر زمان بود پدر بود. افسوس که رفت از سرم آن سایه رحمت. پدرم دیده به سویت نگران است هنوز. غم نادیدن تو بارگران است هنوز. آن قدر مهر و وفا بر همگان کردی تو. نام نیکت همه جا ورد زبان است هنوز. روح پاکت با امیرالمؤمنین محشور باد. خانه قبرت ز الطاف خدا پر نور باد. ای چراغ زندگانی ای پدر یادت بخیر. خاطرت در باغ فردوس برین مسرور باد.

هر ک س زندگی خویش را به آهنگی می نوازد. آخه کلی ازش خاطره دارم.

Emruz mikham axaye varzeshkar morede alaqe khodamo bezaram. Migoft az ehsan alikhani badam miad. Migoft az farzad farzin badam miad. Migoftam ehsan alikhani k barname ghashangi misaze. Migoft az khodesh badam miad barnamehasho k dust daram. Chetor mikhad barname mah asalo negah kone.

تارک دنیای یک عدد میس سرخوش. سرخوشان رو عشق است و صفا! این وبلاگ واسم مثه یه کفش میمونه. هرچقد هم که کفشتو دوس داشته باشی. اینم قضیه وبلاگ آدم سرخوشه! درسته پامو نمیزنه اما برای ذهنم . کمی محدوده! نمیدونم میتونم تا آخر ادامه بدم یا نه. منو در روزگار یک خبرنگار بعد از این. هوامو داشته باشین! آب دریا گ.