لحظه ی تشییع من از دور بویت میرسید تا دوساعت بعد مرگم همچنان جان داشتم. گرچه فاصله ها بین من توست بدان بازهم یاد تو در خاطر من می ماند. قول میدهم کسی جای تو را نمیگیرد.

تو در هرکجا متولد شوی در میان بی عدالتی هایی, تو هرگز نمی توانی قساوت و بددلی را از قلب انسانی بزدایی. زمستان فصل پولدارهاست, اگر پول داشته باشب لباس پوستین می خری, دستگاه حرارت مرکزی داری, به اسکی می روی, ولی اگر فقیر باشی زمستان مظهر بدبختی است و یاد خواهی گرفت که از زیبایی یک دهکده زیر پوشش برف متنفر باشی. عدالت فقط جایی وجود دارد که تو اکنون انجایی, همینطور ازادی. اری, ما تنها در شکم مادرمان مساوی هستیم.

تو ای برگریزان امیدم, باتو من با بهار می رویم. خیلی زود! حتی نزاشتن با عطر وجودشون انس بگیرم. رفتن و با هزار هزار امید دوباره تنهام گذاشتن. حس می کنم بازهم نفهمیدمشون! باز هم قدرشون رو ندونستم! عطر وجودشون هنوز تو گوشه گوشه خونه پیچیده. قرار بود ایندفعه خودم برم بگیرم. ایشالا هزار ساله بشی بابا.

دانستن حاصل خواندن است و فهمیدن حاصل فکر کردن و درک کردن حاصل رنج بسیار. بخشی از یکی از تصویرسازی هایم است. این شعر زیبا رو دخترخاله های عزیز. از نسل بالا از کبریایی. ماهی و اختر در کهکشانی. بر هر ضعیفی پشت و پناهی. نور چراغی بر هر سیاهی. روشن دلم کن با یک نگاهی. گم کرده راه را سالار راهی.

که آرامش دهنده ترین کلام است. شرح می دهم خودم را. با آنکه گلوگیر می شوم هر بار. حال من بدون تو کال است. اگر یک قدم کم کنی فاصله را. شرح این وابستگی ها کم نیست. علت وارستگی هم غم نیست. وقتی سهم من از تو خاطره بازی شده. بازی را دوست ندارد کودک درونم. آخرین حرف من این است. می توانی آن را به پاهایت بکوبی. که قلب من از مشتت کوچکتر است.

سلامتی همه آبجی داداشی ها. آخه چطور آبجی ها دلشون میاد با داداشی هاشون قهر کنن.