دیروز به یاد تو وآن عشق دل انگیز. درآینه برصورت خود خیره شدم باز. بند از سرگیسویم آهسته گشودم. چشمانم را نازکنان سرمه کشاندم. افشان کردم زلفم را بر سر شانه. در کنج لبم خالی آهسته نشاندم. گفتم به خود آنگاه باافسوس که او نیست. تا مات شود زین همه افسونگری وناز. چون پیرهن سبز ببیند به تن من. با خنده بگوید که چه زیبا شده ای باز. او نیست که درمردمک چشم سیاهم. تاخیره شود عکس رخ خویش ببیند. این گیسوی افشان به چه کار آید امشب. کو پنجه که درآن خانه گزیند.

عید است ولی بدون او غم داریم. عاشق شده ایم و عشق را کم داریم. ای کاش که این عید ظهورش برسد. اینگونه هزار عید با هم داریم. خیلی چیزها را از یاد برده ام. یکسره بر باد رفته است . و لا ترغبن فیمن زهد فیک. به آنکه تو را دوست نمی دارد دل مبند.

هر چه می خواهد دل تنگت بگو. گم شدن تا ته تنهایی محض. تو بگو از ته دل. اشك هاي شبانه يك عاشق. نسيم خوش روز هاي زندگي. همه چيز از همه جا. برو به راه جاده ها. قالب اين وبلاگ با استفاده از قالبساز آنلاين طراحي شده است. بر دامنه کوهی رفت نتوانست.

ღ ღ بغض ابر ღ ღ. همیشه دوست داشتم ابر باشم چون ابر انقدر شهامت داره که هر وقت دلش می گیره جلوی همه گریه کنه. سیگارم که اتش می گیرد. کلماتم همه تو می شود. ذهنم را لخت می کنم. تمامه نوشته هایم می شود. زمین نفسی دوباره می کشد. برگ ها به رنگ در می آیند و گل ها لبخند می زند.

مي خواستم شعله شوم سركشي كنم مرغي شدم به كنج قفس بسته و اسير. من ديگه قصد ندارم تو اين وبلاگ بنويسم. سيري در خيال هم پيوست به خاطرات. حداقل براي يه مدت! ميرم تا با يه روحيه خوب و انرژي زياد برگردم. حتما ستاره ها چشمک مي زنند. و باز یاد دو چشم تو آید به یاد من. جان می دهد به من.

وقتی هیچ کس دیگری نباشد. می خواهم از اینجا بروم. اینجایی که زیر غبارهای کهنه اش ردپای خنده های تو بیداد می کند. و فرش های آب نخورده. از بیداری های شبانه ی تو حرفها دارند. اینجایی که هنوز تخت اتاقت. از نشستن دیگران کلافه می شود و باز ناله ناله ناله. و زیر تشک های کهنه اش. جوراب های مچاله شده ی تو دیگر منتظر پوشیده شدن نیستند. دیوارها دیگر خسته شده اند. می خواهم از اینجا بروم.