خو ا هر ا نه! دلنوشته و شعرهای مریم بانو. می نوشم قهوه ی چشمانت را. می خواند انتهای جام را. فقط فشارت بالا رفته است. زیبای من ای دخترم زیباتر از قویی. بامن برقص وبال پگشا مثل پروانه. من چون غزالی یک غزل میگویمت اینبار.

اینم یه آپ به عشق شماها. تکه ای سنگ در آرامش کوهی متروک. خسته وبی هدف دل نگران ومزلوک. روزهایم همه لبریز از افسوس. چشم هایم همه شب خیره به زیبایی ماه. باد تا از سر من مشت فشان رد میشد. حال من یکسره می ریخت به هم می ریخت. باد در چ هارقدش بوی گلی پنهان بود. که دلی سنگ از آن رایحه دست افشان بود. باد می آمد ومی رفت ولی با اندوه. تا کسی آمد ویک روز. در آرامش کوه ضربه زد. یک سر پیچید صدا از دل کوه. توی دستان کسی یکسره بیهوش شدم.

میخوام بگم چمه اما نمیتونم حرفام گفتنی نیست و از کسی هم کاری ساخته نیست! میگذره این همه مثل همیشه! فقط از ته دلم التماستون میکنم که واسم دعا کنین. پر هستم پر از حرفهای ناگفته و روزهای پر از استرس و شبهای توام با بی خوابی . خوب نیستم روزام همونجوری که تو پست قبل گفتم میگذره بدون اینکه واسه کسی مهم باشه یا کمک بهم بکنه.

من برای سالیان بعد مینویسم. سالها بعد که چشمان تو عاشق مي شوند. اما اون روز خیلی دوره اون موقعه دیگه من نیستم. افسوس که قصه مادربزرگ درست بود هميشه يکي بود و يکي نبود. ولی بدون تا آخرین نفسم دوست دارم. عشق من و با این که تو منو فراموش میکنی ولی من نه. اینو یادت باشه خیلی دوست دارم چه باور کنی چه نکنی. چرا ناراحتی تو که کاری نکردی.