نه تو میمانی و نه هیچ کس از مردم این ابادی به حباب نگران لب یک رود قسم و به کوتاهی ان لحظه ی شیرین که گذشت غضه هم میگذرد انچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند. لحظه ها عریانند به تن خود جامه ی اندوه مپوشان هرگز.

د ر حآل حآض ر ش ب روز م بدوט هیچ ه د فے دارہ میگذ رہ. ام ا یادت باشه نت ت ق طع شه. بہ س لآمتے خودم ڪہ چہ آرزویے وآسہ آیند م داشت م. ڪہ م جبورم ف رآموششوט ڪنم. گاهی وقتا لازمه از گوشیمون بشنویم. رفتی به نداشته هات برسی. ولی با رفتنت منو به بهترینا رسوندی. یه جا به درد خوردی.

تنهایی هم دم شب های من. میخواهی بروی به سلامت بدرقه ات هم اب دهانم باد. بعداز مدت ها دیدمش . دستامو گرفتو گفت چقدر دستات. خودمو کنترل کردم و فقط لبخندی. تو دلم گریه کردم و دم گوشش. دستات به دستای اون عادت کرده. دوستان عزیز به کلبه ی تنهایی خوش امدید. تازیانه می زنی بر اعتمادم. زیر پایم را زود خالی کردی . سلام پر مهرت را باور کنم. یا پاشیدن زهر نا مردیت را.