دوستان عزیزی که به این وبلاگ سر میزدین و دوستای گل تاپ ناپیم همتونو خیلی دوس دارم. این آخرین نوشته ی من تو سال 91 هست اگه نمردیم و زنده موندیم ایشالا از تابستون بعدی بازهم میام. البته دوستم طناز هنوز هست ولی شاید اونم نتونه زیاد اپ کنه. خب دیگه حلالمون کنید شاید تا سال بعد زنده نباشم. امیدوارم هرجا که هستین خوش و خرم و شاد و موفق و پیروز باشین! خیلی خیلی دوستتون دارم. این وبلاگو با حرفای غمگین شروع کردیم میخوام با یه حرف غمگین هم تموم کنم.

چشم هایی که در راه ماندند و دل هایی که آن ها راندیدند. تقدیم به اشک هایی که غرورشان شکست و عهدی که. تقدیم به همه اونایی که جوابه پاکیشونو با دورنگی و ناپاکی دیدن. همونایی که گناهشون یه سلام با نگاهه پایین به کسی بود که از ته دل. گاهي دلت از بهترينات ميگيره. گاهي دل بهترينات از تو! گاهي نگاه ميكني به دور و وريات. كي بودن! گاهي نگاه ميكني به خودت. كي بودي! گاهي غرق ميشي تو بي حسي! ذ ل ك ب .

آدم های ساده را دوست دارم. بس که هرکسی از راه می رسد. از سر دلتنگی ! .