تا با سلامی زنده شوم. سکوتت مرا باز به قربانگاه خواهدکشاند. جراحاتم را خنجر عشق به جانم نشانده است. مثل پیری خمیده و فرتوت. به امید خوشبختی تمام راه را دویده ولی جز تیره گی نصیبی نداشته است. درمانده ترازآنم که ازنو شروع کنم.

دلم را به روی عالم و آدم بسته ام. گفتی دل شکسته باید آورد. تنها ادامه میدهم در زیر باران. حتی به درخواست چتر هم جواب رد میدهم. میخواهم تنهایی ام را به رخ این هوای دو نفره بکشم. من نه چتر دارم نه یار .

نا گفته های ب انو. بانوی هیچ قصه ای نخواهم شد که این بانو خود قصه ها دارد. از زندگیش راضیه چون میدونه برای تک تک لبخند ها. و اشک ها حکمتی هست. ولى در يکی از روز ها. مرا از بهشت به دنياي زمينى آورده اند.

کاش میشد سهم من از با تو بودن تنها آرامش و عشق باشد ; نه دلتنگی و انتظار . دوباره میشکنه سکوت با بغضم دوباره آدما حالتو میپرسن. دوباره مثله قدیم تو قلبمو بشکن دوباره گریه کبودیه چشمم. غیر تو کل شهر از حالم خبر داره. منو برگردون به زندگیم فقط با یه نگاه سادت یه لبخند عادی. تو میگفتی زخمایی که بهم زدی حاد نیست. فقط یه چند وقته یکم سردو گوشه گیرم. شبا تو خلوتم بهونتو میگیرم. واسه من گریه خوب نیست , منی که مرد ام. دلم گرفته بدبین شدم به آینده. تنهام گذاشت رفت اونی که میگفت وابنده. شدم یه دیوونه بیقراره لعنتی.

مطلبی جهت نمایش یافت نشد از آرشیو مطالب استفاده کنید.