هق هق گریه ما غمزدگان را نشنیدی. که در گونه ی الفاظ. از نای مرثیه ام ترانه می روید. اشک هایی از جنس هرگز.

یک روزی یک جایی یک ساعتی صبر داشته باش. نماز میخواند و سپس به لانه مرغها میرود تا تخم مرغها را جمع کند.

یک سرنوشت سه حرفی! محدود نیستم نه خودم نه نوشته هام. نوشته هایی که عنوانش! نوشته های خودمه و نوشته هایی که عنوانش . به خاطر نمی اورم که نوشته ی کدام نویسنده یا شاعر. چشم هاتو ببند و بپرس از خودت چی می خوای! از این زندگی چی می خوای! اصلا فکر کن ببین یادت میاد خدا تورو برا چی فرستاده! این سوالا باعث میشه که خودتو یکم بشناسی اما با این شناختن فرصت خیلی از گریه هاتو از دست میدی! جشنواره بزرگ کتاب خوانی مجازی! نوشته ش.

كمے شبيه ح ق ی ق ت! مادرم دوست داشت دکتر شوم. هر وقت عروسکی میخواستم یک داستان سر هم میکردم و میدادمش به پدرم تا بخواند. در آن داستان ها هم همیشه از دختر کوچکی حرف میزدم که اتفاقا اسمش فاطمه بود و قرار بود پدرش برایش عروسک بخرد. نوشته هایم با من قد کشیدند و بزرگ شدند و دوازده سالگی ام مصادف شد با آغاز کاملا جدی علاقه ام به ادبیات.