روی نیمکت با حالتی که فقط مخصوص خودش بود لم داد و بلند بلند خندید . دوباره به زمین خیره شد تا کفش سی و هفتم رد شود . تا دوباره داد بزند و حرف هایی که تمام جداره های گلو تا سمت چپ سینه اش را زخم کرده بودند بالا بیاورد . این یکیو از همه چیزایی که تو عمرم نوشتم بیشتر دوس دارم . من هم یک روز بچه بودم.

اما وقتی بعد چندین هزاره لاگ این کردم یه حسه وحشتناک نوستالژیکی بهم دست داد که نتونستم خودمو کنترل کنم و آپ نکنم. دلم واسه دوستای اینجام خیلی تنگولیده بود. هرچند دو سه نفر بیشتر نیستن ولی خب می تنگوله دیگه. کلا دلم واسه غر غرای طولانی بدون لیمیتم تنگ شده بود. واسه این که غر بزنم و بقیه بیان بگن میگذره. ینی میشه یه روزم این پریه که پین.

تو را به جاي همه کساني که نشناخته ام دوست مي دارم. تو را به خاطر عطر نان گرم. براي برفي که آب مي شود دوست مي دارم. تو را براي دوست داشتن دوست مي دارم. تو را به جاي همه کساني که دوست نداشته ام دوست مي دارم. تو را به خاطر دوست داشتن دوست مي دارم. براي اشکي که خشک شد و هيچ وقت نريخت. لبخندي که محو شد و هيچ گاه نشکفت دوست مي دارم. تو را به خاطر خاطره ها دوست مي دارم. براي پشت کردن به آرزوهاي محال. به خاطر نابودي توهم و خيال دوست مي دارم. تو را براي دوست داشتن دوست مي دارم. تو را به خاطربوي لاله هاي وحشي.