هيچکس تنهايي ام را حس نکرد. آن که سامان غزلهايم از اوست بي سروسامانيم را حس نکرد. در بیمارستانی دو مرد بیمار در یک اتاق بستری بودند. یکی از بیماران اجازه داشت که هر روز بعد از ظهر یک ساعت روی تختش بنشیند. تخت او در کنار تنها پنجره ی اتاق بود. اما بیمار دیگر مجبور بود هیچ تکانی نخورد. و همیشه پشت به هم اتاقیش روی تخت بخوابد. آنها ساعت ها با یکدیگر صحبت می کردند. روزها و هفته ها سپری شد.

این وبلاگ کلا بسته شد و به روز نمی شود. تمامي حقوق محفوظ مي باشد! .

دهانم پر از حرف است. شکسته دوباره قلبم ندیدی نفهمیدی واست میمردم. تموم زندگیم رفت منی که رو اسمت قسم میخوردم. وقتی دلم خوش نیست دنیام چه آشوبه وقتی ازم دوری قلبم نمیکوبه. وقتی دلم خوش نیست حس می کنم مردم. یه عمر از احساسم فقط شکست خوردم . شکسته دوباره قلبم , قلبم , قلبم. سبک میشم اگه گریه کنم پیشت سبک میشم سرم باشه رویه دوشت. بهم آرامشو عشقو بهم برگردون بگیر بازم منو تو آغوشت تو آغوشت. دلم خوش نیست , دلم خوش نیست , دلم خوش نیست. وقتی دلم خوش نیست حس می کنم مردم.

انجمن علمی دانشجویان فقه و حقوق ایذه.