سفرنامه زندگي ام را مي خوانم و بي صبرانه منتظر فصل هاي نانوشته ام. غرغرو و بیحوصله در شرف آخرین چهارشنبه سال. عجیب نیست فقط دنبال یه مقصر میگردم. برنامه ها بهم میریزن و من میفهمم که توی زندگیش هنوز پابرجام. ینی آدم مهمونی نره سنگین تره. روزانه های پس از سفر. صدای من را از کیش میشنوید. وقتی برف میباره و من خوشحال نیستم. وقتی حضورت را پررنگ تر از قبل می بینم. و اینجا نقطه ی پایان است. باباي دو زني من! آرام ش Ґ خوابی ده.

ن و شتن آرومم ن میک ن ه . ا ماب رای گ فت ن حرفام جایی ج زاین وبلاگ ن دارم. روزهایی بود خندیدم اما پر از درد و غم بودم. لحظه هایی بود کسی دلم را شکست. اما صدایش را کسی نشنید. مشکلاتی بود برایم پیش آمد اما مرا چند سال پیر کرد. خلاصه روزها و لحظه هایی را گذراندم. که فقط و فقط خدا میداند چه جور گذراندم. هیچک س ا ز دل دیگری باخ بر نیست. ک ه ا گر مارا ق درتی اینچنین بود شاید. و یک آرزو ک ه.