آن کس است اهل بشارت که اشارت داند. عیشت تمام باطل گر نیست نوش جامی. درکوی می فروشان بس کاروان روان ست. اما نبود زان می پیمانه ای به کامی. مستان همه صبورند هنگام تنگدستی. تا تشنه لب نبازند یک جرعه ای به نامی. در پرده می پرستان در دست هر چه دارند. رندانه ره سپارند هر بار با نشانی! زان باده ی حقیقی در دست گر بدیدی. در ساغر از صبو کش تر کن لبی به جامی. گر عقل میشناسد در هر دری حسابی. از عاقلان هذر کن مفروش می به بامی.

آفرينش انفجار تصوير است در رستنگاه وضوح.

ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻮﻟ ﻢ ﺑﮕﯿﺮﻡ,. ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺷﻮﯾﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ. ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﻧﮑﻦ! ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ,. ﻭ ﮐﻮﻩ ﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﮐﻨﺪﻥ ﺵ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺩﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ. ﺍﺻﻼ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮﻡ. ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﭼﺎﯼ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ. ﺑﺮﺍﯾﺖ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺑﺪﻫﻢ. ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺁﺏ ﻭ ﺟﺎﺭﻭ ﮐﻨﻢ. ﻣﺮﺩ ﻣﻦ ﻏﺮﻕ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺧﺎﻧﻪ.

نمی گویم که دستم بگیر عمریست گرفته ای. مبادا رها کنی! و براي خداوند خدا مي نويسم. دوستت دارم و بازمي گردم کمي به من فرصت بده اينبار بدون او همه وجودم را به تو مي سپارم من سهم خودم را از زندگي فراموش خواهم کرد براي هميشه و سهم تو را به تو باز خواهم داد. اکنون روح من متعلق به توست اما به من فرصت بده. میل تاريكي مكن مهتاب باش. اندکی صبر سحر نزدیک است. ودیم و کسی پاس نمی داشت که هستیم.

آه که دلسوزی فایده ای ندارد - باید نفرت را سوزاند و به عشق فرصتی داد. تقدیم به مرجان همسر عزیز و گرانمایه ام. به من گفتی که دل دریا کن ای دوست. همه دریا از آن ما کن ای دوست. دلم دریا شد و دادم به دستت. مکش دریا به خون پروا کن ای دوست. کنار چشمه ای بودیم در خواب. تو با جامی ربودی ماه از آب. چو نوشیدیم از آن جام گوارا. تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب. تن بیشه پر از مهتاب امشب. پلنگ کوه ها درخواب امشب. به عاشقی دلی سامون گرفته. دل من در تنم بی تابه امشب. تو را چه آزردند! .