خاطره ای از مغازه رنگرزی نوشته احمد شاطریان. کلاس پنجم یا ششم ابتدایی بودم. در کارگاه رنگرزی آقارضا صباغی شاگرد رنگرز بودم. البته من تعطیلات تابستانی را در این حرفه میگذراندم. هم کار بسیار سختی است. وهم رنگرزی خودش یک حرفه ی هنری مهمی بود. این کارگاه پس از چندی بسته شد. رو به روی مغازه ی خودمان رنگرزی حاج ناصر و حاج جواد صباغيان بود كه اين دو برادر شريك بودند. من آنجا مشغول كارشدم و طی اين مدت فوت و فن های اين حرفه را خوب ياد گرفتم.

به اندازہ ڪافی متفاوت است. نوشته شده در دوشنبه یازدهم بهمن ۱۳۹۵ ساعت توسط فرشید رشیدی. نوشته شده در پنجشنبه سی ام مهر ۱۳۹۴ ساعت توسط فرشید رشیدی. من و کودک نقاش . جالب بود گفتم شما هم بخونید. ساعت حدود شش صبح در فرودگاه مهرآباد به همراه دو نفر از دوستانم منتظر پرواز به تبریز بودیم. به چابکی یک جفت دمپایی جلوی پاهایم گذاشت و کفش ها را درآورد.

احساس من زبر درخت آلبالو گم شده. بیچاره دلم که بعد تو تنها شد . عطرتو حس میکنم همین حوالی . آنق د ر نزدیکی که مطمئ ن م الله. دل نیاید که تو را از دل من دور کند.

عباس و لباس شب عید زن و بچه هایش. تقریبا بین سالهای 1351تا 1353. عباس بیست و شش هفت سالش بیشتر نبود. ولی تا اون سال چهار تا بچه قد و نیم قد داشت. که اولی اش علیرضابود و دو سه سالی از من کوچکتر بود یعنی شش هفت سالش بود و بچه بعدی. دختر بود و اسمش معصومه که یک شیر از علیرضا کوچکتر بود. عباس هم قالی بافی بلد بود و هم جولاهی باف ماهری بود ولی. اهل کسب و کارنبود و بقول ما. نمی آورد حتی پدر و مادرش. که کف و دیوارش خاک.

ساختارگرايي در تقابل با كاركرد گرايي. به طور کلی دورکیم جامعه را به عنوان یک سیستم معرفی می کند.

پنجره سمت خیابان را باز می کنم. به اندازه چند قرن پیر شده ای! این را آیینه ی بی زبان به من می گوید. و این دلی را که به امید دیدنت جوان مانده است. امروز روز شگفتی ست عزیز! فکر می کنم قلبم مز.