به یاد تو با خاطره های تو. به ادم ها فکر می کردم. یکبار پرسیده بودم چطوری میشود فهمید فلانی دوستت دارد و جواب گرفته بودم به اندازه ی کارهایی که برایت می کند به اندازه ی همه ی از خود گذشتگی هایش به اندازه ی همه ی اینهاست که میشود فهمید یک نفر چقدر دوستت دارد.

مژگانم را فرش راهت خواهم کرد. ای بلند ترین قافیه ی شعرهایم. کاش میشد شبی در خیالت خیمه زنم. تا بدانی این شوریده ی سرکش کیست. آنگاه که مست چشمان تو میشوم. برایم که میخندی چشمانت که هیچ. هرگز نخواستم که بگویم تورا چقدر. از ابتدای ساده ی این ماجرا چقدر.

هفته او ل شهریور 1391. هفته او ل تیر 1391.

سعی میکنم با تمام خاطره های خوش وناخوشش که توقلبم حک شده. خداحافظی کنم گرچه واقعا سخته. سردتر و بدتر از سال قبل. تموم شد هر چی بود. با مهره های من چه کرد که سربازهای حرفهایم به رویم اسلحه ی سکوت کشیده اند. قلعه های شادی ام فرو ریخته. فیلهای غرورم به زانو در آمده. وزیر نگاهم در دوئل باخته وشاه دلم را توان حرکت نیست. آه که من چه بی تجربه بازی کردم و او چه استادانه. ولی من دیگه خسته شدم.