چرا هر کس به من می رسد. یه وقتایی هست که خودم خودمو بغل میکنم. تا جلوی هر مغازه ای پا بکوبم. زخم عجیبی بر پهلویم است. که من مستم و می رقصم.

وبلاگی سرشار از عشق و محبت. چون ماهی آزاد به جریان آب. مرا در سطح بزرگ اشکهایم پر از عطش میکند. چقدر سنگین شده اند شانه هایم! آخر بعد از تو ترازوی تنهایی ام شده اند. در سبزینه آن گیاهی که در. و دچارت شدم در ناهوشیاری تنم. خواستنم ریشه در ابدیت داشت.

رفته ام بیرون من از کاشانه ی خود غم مخور! تا مگر بینم رخ جانانه ی خود غم مخور! بشنوی پاسخ ز حافظ گر که بگذاری پیام. از آوای دل انگیز تو مستم نباشم خانه و شرمنده هستم. به پیغام تو خواهم گفت پاسخ فلک را گر فرصتی دادی به دستم.

خودمم تو فیس و لاین عضو هستم اما بالا برم پایین بیام برمیگردم وبلاگ. میدونم دیگه حس خوندن خاطرات تو وبلاگ نیست اونقدر تو این محیط های مجازی میگردیم و پست زیاده که پست بیشتر از دو خط رو اصلا نگاه هم نمیکنیم چه برسه به خاطرات من که 10 یا 20 خطه. منم همینطوری دارم مینویسم شما بزار به پای عادتم. دوستای قدیمی هم که قبلا می اومدن کم کم همشون رفتن. یادش بخیر فقط تو یاهو و فیس بوک چت میکردیم.

مثل ساحل آرام باش تا دریا بیقرارت باشد. مادرم سینی چایی در دست. زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست. وقت رفتن به همان عریانی که به هنگام ورود آمده ایم.