وقتی که نگاهت با رازی که در آنست. من در التهاب خواستن تو. در ثانیه ثانیه می زند. تا بتوانم راز خواستن تو را. وقتی بهار فرا می رسد. و عطر خوش یاس اقاقی. کوچه باغها را عطر آگین می کند. و فصل قاصدک فرا می رسد. پرهای خود را در گستره ی فضا بپراکند. تا بودن خود را بر بال آرزو.

در زمانه ای که سخن از اندیشه است. تا راه زیستن را به من که یک انسانم. و نقش انسانی را در وجودت. هماره ی زیستن در کنار گل. رو به باغ آرزوها بازست. و پروانه ی خیال با رنگارنگی خود.

این وبلاگ منتقل شد به آدرس زیر. در بهاری که گل عشق با طراوت خود. و لبخند امید با تبسم خود. نهال مهر را می کارد. و آنگاه تو می فهمی که عشق هم. با جذر و مد خود. با فراز و فرود خود. وقتی نشانی از یار نیست.

وقتي بوي بهار از پنجره ي اتاق شنيده مي شود. مشام جان را بايد پر نمود. از اميدي كه وصل را تداعي گر لحظه ها مي كند. عطر زندگي را با رايحه ي نارنج بايد بوييد. تا لمس عشق مي توانست راهي نباشد. دريغ را هماره ي خود كرده بود. واژ ه اي كه دشمن دل رقم زده بود. برای من باش حتی در یاد. ودر حريم آن زندگي مي كني. پاسداري از آن در طاقت توست. ودر پنجره ي خيال هم.

در لحظه لحظه ی امید. در نهالی که کاشته شده بر سرچشمه ی آرزو. در سرای دلی که باید بتپد تا زنده بماند. در شراب نابی که با گواراییش. حدیث عشق را مستانه بیان می کند. در بهاری که شکوفه هایش. به بار نشستن گل آرزوست. من با آنچه که منظرم است. من با آنچه که واقعیت زندگی ست. در دریای مواج ذهن خود. خورشید از مشرق طلوع می کند.

ما همانی هستیم که باور داریم. ما همانی هستیم که باور داریم. درین بحث ابتدا باید هرکسی خود را بشناسد. یعنی خودشناسی بحث اولیه ایی است که درین مورد. که این می تواند شامل همه ی توانایی ها و استعدادهایی که. به منصه ی ظهور رسیده است. وهمه ی آنهایی که به صورت پتانسیل در ما وجود دارد. و هنوز به مرحله ی تحقق نرسیده است. می تواند از نظر فکری تربیتی رفتاری صفات اخلاقی. آرمانها و گرایشاتی که داریم.

خوشبختی یعنی در راه کوره زندگی. خوشبختی یعنی دیدن دگران آنگونه که هستند. خوشبختی یعنی چراغ خانه ی خودت باشی. خوشبختی یعنی آگاهانه زیست کنی. دیدن حرف های پشت سکوت. خاموش کردن شمع غرور با یه فوت. خوشبختی یعنی دیدن نقاش بال شاپرک . خوندن آرزوها توی دست قاصدک.